“Ik was 7 jaar toen een besnijdenis mijn leven veranderde. Een vrouw kwam langs die mijn schaamlippen verwijderde en dichtnaaide**. Een hele slechte ervaring met erg pijnlijke gevolgen. Elke plasbeurt was een marteling, dus stopte ik met drinken om niet te plassen.

Toen ik ongeveer 13 jaar was, kreeg ik voor het eerst mijn maandstonden. Dat deed ook veel pijn. De bloeding van de maandstonden kon maar druppel per druppel mijn lichaam verlaten. Daardoor kreeg ik veel infecties en had ik ook een abces.”

“Ik wou niet snel trouwen, omdat ik wist dat intiem contact pijnlijk zou zijn. Daarom trouwde ik pas op latere leeftijd. Mijn huwelijk duurde 2,5 jaar en bracht mij geen geluk. Door de besnijdenis lukte seksuele penetratie heel moeilijk. Het veroorzaakte infecties en constante pijn. Mijn man verbood me veel dingen: naar school gaan, gaan werken, de Belgische maatschappij leren kennen, vriendinnen maken … Bovendien controleerde hij me, en wilde hij niet dat ik met anderen over mijn problemen praatte. Dat is iets dat wel vaker voorkomt in mijn cultuur. Omdat de seksuele penetratie niet of niet goed lukt als gevolg van de besnijdenis bij de vrouw, voelen mannen zich niet mannelijk. Daarom controleren ze hun vrouw, om zich toch mannelijk te voelen.

Ons leven leek voor anderen ideaal, maar eigenlijk was mijn huwelijk een gevangenis. Ik nam de moedige beslissing om te scheiden, wat mijn bevrijding betekende. Hoewel ik nu in een asielcentrum leef, voel ik me mentaal en fysiek veel beter en sterker. Ik kan doen wat ik wil, want ik ben vrij.”

“Ik twijfelde even of ik de nieuwe vorm van mijn vagina zou accepteren, omdat ik zo lang met de besnijdenis geleefd had.”

“Na mijn scheiding leerde ik via een vriendin GAMS kennen. Daar vertelde ik over mijn problemen. Ik kreeg info over een operatie die de fysieke ingrepen van de vrouwenbesnijdenis probeert te herstellen (een desinfibulatie). En ik zag video’s van andere vrouwen die de operatie gehad hebben. 

Ik twijfelde even of ik de nieuwe vorm van mijn vagina zou accepteren, omdat ik zo lang geleefd had met de besnijdenis. Maar de bijna constante pijn was de grootste motivatie om de operatie toch te laten doen. Zowel bij het ziekenhuis UMC Sint-Pieter als bij de vrouwenkliniek van UZ Gent stond gelukkig een heel team van artsen, psychologen en seksuologen klaar voor mij. Voor en na de operatie kreeg ik veel psychologische begeleiding. In het bijzonder wil ik dokter Martin Caillet bedanken.

Na de operatie was ik als herboren. Ik voelde me totaal anders dan voorheen, als een nieuwe vrouw. Ik had geen pijn meer en ik voelde me compleet. Ik heb een nieuwe relatie nu, en de seksuele penetratie voelt veel beter aan."

“Mijn advies aan vrouwen die soortgelijke ervaringen hebben? Laat een desinfibulatie uitvoeren. Het zal een wereld van verschil maken. 

Ik denk ook dat elke vorm van sensibilisering over vrouwenbesnijdenis kan helpen. Om het te voorkomen, maar ook om vrouwen te laten weten dat ze niet alleen zijn. Er zijn organisaties zoals GAMS die hen kunnen helpen en steunen.”

* M. is een schuilnaam.

** M. kreeg een infibulatie. Dat is type 3 van vrouwenbesnijdenis. Daarbij wordt de vaginale opening vernauwd, door het verwijderen en dichtnaaien van de kleine en/of grote schaamlippen (met of zonder verwijdering van de clitoris).