“Voetbal zat volgens mij altijd al een beetje in mijn genen. Mijn vader voetbalde namelijk bij (Royal) Antwerp FC. Hij is daar met een bepaalde onenigheid vertrokken en besloot toen dat als zijn zoon ooit zou voetballen dat het aan de andere kant van de stad zou zijn (lacht). We woonden vroeger ook op Luchtbal en dan is Deurne wel dichter bij dan het Kiel. We gingen dus altijd met een bus en een tram naar de trainingen, volgens mij stond hij daar niet bij stil toen hij mij inschreef.  

Toen ik negen jaar was, sloot ik mij aan bij Beerschot. Daar heb ik eerst alle jeugdreeksen doorlopen en dan drie keer op uitleen geweest naar andere clubs. Toen ik 21 was, mocht ik in de eerste ploeg van Beerschot spelen. Doorheen mijn jeugd stond ik altijd in de spits en in het eerste elftal was ik de centrale verdediger. Het mooiste in voetbal blijft een doelpunt scoren, maar ook in de verdediging heb ik mij vrij snel kunnen profileren.

Een onverwachte victorie

De Beker van België is absoluut mijn hoogtepunt. De aanloop naar de bekerfinale was een rollercoaster. Je zit op een gegeven moment in de achtste finale en voor je het weet, zit je in de finale tegen Club Brugge, een absolute topclub, waarvan iedereen dacht dat die wedstrijd al gespeeld was. We waren de underdogs, maar wonnen uiteindelijk met 1-0. Het ging zo snel. Met 50.000 man die naar je kijkt, voel je je haast in een roes en ben je enkel nog bezig met verdedigen. 

Een volksfeest

Toen de wedstrijd eindigde, ging er euforie door mij heen! We pakten elkaar vast en liepen naar de fans. Later ontstond er een file van aan de Heizel tot aan het Kiel met Beerschotsupporters. Wij zijn in open wagens door het Kiel gereden waarna we in het stadion aankwamen waar het een gekte van jewelste was. Zo’n feest maak je maar één keer in je leven mee. ’s Anderendaags voelde ik mij niet zo goed (lacht). Enkele weken erna werden we ontvangen op het Stadhuis met een Grote Markt gevuld met Beerschotsupporters.

Van voetbal naar brandweer

Toen ik 27 was, twee jaar na de Beker, besloot ik lager te gaan spelen. Ik kreeg een blessure aan mijn achillespees als gevolg van overbelasting door het voetballen. Op een gegeven moment werd ik geopereerd en was ik acht maanden buiten strijd. Toen ik terug kwam, voelde ik dat ik niet meer was zoals voordien.

Ik ben brandweerman geworden terwijl ik in tweede nationale voetbalde in Sint-Niklaas. Hoe ik bij de brandweer kwam, is eigenlijk hetzelfde verhaal: mijn vader was ook brandweerman. Dat is misschien wat de rode draad in mijn leven (lacht). Ik weet nog dat ik als kind mijn vader ging halen bij de oude kazerne aan het Havenhuis. Sinds 1981 ben ik in dienst. Nu ben ik al enkele jaren de pensioenleeftijd gepasseerd, maar ik ben nog niet van plan om te stoppen. Zolang het nog kan, blijf ik brandweerman.”