Eerst de rolstoel, pas dan de kwaliteiten

Brigitte vertelt: “Toen ik na een auto-ongeval op mijn 19e in een rolstoel terecht kwam, was dat een harde klap. Ik was een jonge studente, had net mijn eerste jaar hogeschool afgemaakt en moest mijn leven helemaal overhoop gooien. Ik slaagde erin om mijn studies af te maken, maar de moeilijke zoektocht naar een job deed me inzien hoe ontoegankelijk de maatschappij in die tijd voor rolstoelen was. Bedrijven zagen eerst mijn rolstoel en daarna pas mijn kwaliteiten.

Om de frustraties over mijn beperking van me af te kunnen slaan, raadde mijn kinesist me aan om een keertje te gaan rolstoeltennissen. Ik was meteen fan. En blijkbaar kon ik het ook goed, want in 1996 werd ik voor de eerste keer Belgisch kampioene rolstoeltennis. Toch werd België al snel te klein en begon ik op internationaal niveau te tennissen. Ik heb tien jaar lang op heel hoog niveau gespeeld en behoorde tot de top acht van de wereld. Ik zat constant in het buitenland en heb bijna tien jaar geen enkele winter in België meegemaakt. Mijn carrière ging als een speer. Zo mocht ik verschillende keren aan enkele grote toernooien deelnemen, zoals de US Open en de Australian Open. Die toernooien voor spelers met een beperking gaan steeds vooraf aan de toernooien voor valide spelers. Daardoor kwam je de grote tennisnamen wel eens tegen in de kleedkamers. Dat was echt leuk. Maar het hoogtepunt van mijn carrière blijft toch wel mijn deelname aan de Paralympische Spelen van Sydney in 2000. Dat was echt een droom die uitkwam (lacht).

Ik nam voor de eerste keer een pauze toen mijn dochter in 2002 werd geboren. In dat jaar vond ik ook een vaste job, waardoor ik eigenlijk van plan was om definitief mijn tennisracket op te bergen. Maar aangezien de nationale ploeg wat ondersteuning kon gebruiken, sprong ik nog even in. Daarna ben ik er met mijn rolstoel rustig uitgebold.

Focus op andere uitdagingen

Sinds ik op rolstoeltennis-pensioen ben, heb ik de sport achter me gelaten. Ook als recreant sport ik niet meer, omdat de drang om te willen winnen te groot voor mij is. Ik heb heel veel mooie dingen mogen meemaken en ben daar super dankbaar voor. Het blijft uiteindelijk ook een aparte ervaring. Toen vond ik dat allemaal normaal, ‘t is pas achteraf dat je beseft hoe zot die tijd eigenlijk was. Maar voor nu focus ik me op andere uitdagingen, zoals mijn job bij BZA.

Ik ben aan het werk bij Brandweer Zone Antwerpen sinds 2016. Toen ik de vacature zag voorbijkomen, sprak niet alleen de vacature me aan maar toch ook zeker de organisatie achter de vacature. BZA is een organisatie die mensen in nood helpt. En toen ik mijn auto-ongeval in 1991 had, heeft de brandweer mij ook geholpen. Het geeft me een heel goed gevoel dat ik als kleine schakel in deze organisatie anderen ook kan helpen. Het zijn onze mensen op het veld die de echte hulp bieden, maar dat kunnen ze niet zonder alle ondersteunende diensten. Hier op Post Noord voel ik me goed. Alles is hier toegankelijk voor mij. Ik kan komen werken zoals een ‘gewone’, valide persoon en ik voel me hier niet anders. Dat is uiteindelijk wat je nodig hebt op een job, toch?