Vic: Ik doe nu bijna drie jaar jiu-jitsu en heb al 15 medailles. Het meest trots ben ik op mijn titels op het Belgisch kampioenschap. Dubbel goud voor jiu-jitsu en groundfight in 2024, en dit jaar zilver en goud.  

Lou: Ik won deze zomer mijn eerste goud in Milaan. Maar ik ben ook fier op mijn twee andere jiu-jitsu-medailles, ik stond toen als enige van onze club op het podium. Ik doe ook acrobatisch turnen. Die prijsbekers staan thuis bij onze turncoach.  

Wat is het geheim om kampioen te worden? 

Vic: Voor jiu-jitsu heb je techniek en kracht nodig, maar ook concentratie. Daar ben ik goed in. Je moet de tegenstander in de ogen kijken, niet enkel naar de benen. Dan weet je wanneer hij gaat aanvallen en kan je meteen tegenprikken.   

Lou: Ik ben wel klein maar heel agressief. Tijdens de wedstrijd word ik boos en heb ik geen medelijden! Ik wil winnen dus ik val altijd aan. In het team motiveren we elkaar: ik vind het echt cool als iedereen van de Fighting Lions met een medaille naar huis gaat. (Fighting Lions is een jiu-jitsuclub in Wilrijk, gespecialiseerd in competitietraining, red.)  

Jeroen: Als coach vind ik het belangrijk dat ze tijdens hun wedstrijd kunnen luisteren. Dan vecht je niet enkel op adrenaline maar je bent bewust bezig. Vic en Lou herkennen mijn stem. Soms kijken ze naar mij, dan geef ik hen aanwijzingen en dan winnen we.  

Wat vinden jullie het allerleukste aan sporten?  

Vic: Wanneer ik op training met mijn maten op de mat aan het rollen ben. Of met iedereen in mijn team gefocust naar dezelfde wedstrijd toewerk. Jiu-jitsu is een echte teamsport. 

Lou: Het leukste? De competities winnen natuurlijk! Maar als ik die verlies, dan háát ik het. Nu ja, we spelen soms mee met de lotto en dan verliezen we ook altijd dus ik ben het al gewoon.  

Sofie: Meestal vechten ze meerdere wedstrijden op één dag. Heel sterk vind ik als ze hun eerste match verliezen en zich toch kunnen opladen voor de volgende. Dat ze hun kopje dan niet laten hangen: chapeau!  

Hebben jullie geluksbrengers voor de wedstrijd?  

Vic: Ik heb geen geluksonderbroek of zo. Maar ik zet ‘Invincible’ van Pop Smoke op, dat is ook het lied van MMA-kampioen Charles Oliveira. Voor elke wedstrijd eet ik een proteïne bar en ik probeer tot rust te komen: ik zoek afleiding in de auto, lach met mijn ploegmaten en zwans wat met mijn tegenstanders.  

Lou: In Italië was het zo warm dat ik water uitwreef over mijn hoofd. Ik deed ook handstand. Ik won mijn eerste match, dus deed beide opnieuw voor de volgende match. Soms ga ik met mijn team vooraf even piepen in andere zalen. Er zijn dingen waar je eigenlijk niet aan mag komen, maar we breken toch een beetje de boel af.  

Hoe beleven jullie de wedstrijden als gezin?  

Sofie: Dat is soms heel intens. Het BK vorig jaar was in Pepinster, in de Ardennen. Jeroen had de gps ingesteld, we vertrokken vroeg in de morgen en kwamen na lang rijden aan bij een klein huisje. Daar beseften we: we zitten verkeerd! Het was nog drie kwartier rijden tot de weging zou afsluiten. We zijn door al die kronkelende baantjes gevlamd en kwamen maar nét op tijd aan.   

Jeroen: Dat was stressen in de auto. Sofie duwde het gaspedaal in, Lou moest bijna overgeven en Vic zat al met de spanning voor de wedstrijd… Ter plaatse moest hij meteen als tweede aan beurt. Maar Vic bleef rustig en hij won zijn wedstrijd als een pro! Zijn medaille is er één voor het hele gezin.