Het Maurice Dequeeckerplein was een plaatselijk verbrede straat geworden. De bomen waren gerooid en het pleintje was een vormeloze asfaltvlakte, waar de auto domineerde. Steenmeijer en Baksteen tekenden een heraanleg tot een volwaardig plein met laagstammige bomen zodat de groene achtergrond voor het gebouw werd hersteld, met respect voor de bezonning van de aanpalende woningen. 

De oorspronkelijke publiekstoegang aan het uiteinde (noordoost) van de administratieve vleugel lag wel min of meer op de juiste plaats, maar miste omkadering en moest daarom hertekend worden. Het feit dat de 'hoofdingang' met wegwijzers en borden moest worden aangeduid, illustreerde het eerste probleem waarmee de architecten geconfronteerd werden. Het kleine tochtportaal was niet uitnodigend en onduidelijk georganiseerd. 

In tegenstelling tot andere ontwerpen, die de ingang centraal in de oostgevel van het gebouw tekenden, kiezen Steenmeijer en Baksteen dus opnieuw voor een toegang op de noordoosthoek van het kantoorgebouw. Zo ligt de inkom dichter bij de straat en de bebouwde kom, en worden de vlotte en overzichtelijke publiekstromen, uitgedacht door Van Steenbergen, behouden.

Bovendien gebeurt het onthaal van de klanten tegenwoordig centraal in een ruime inkomhal. Waar men vroeger alleen een portier passeerde om vervolgens zelf zijn weg te zoeken naar de verschillende diensten, krijgt men nu in de inkomhal een volgnummer en een loketnummer toegewezen.

Andere krachtlijnen uit de sterke visienota van 1948 worden intact bewaard. Zo blijft de groene zone voor de oostgevel ongerept en mocht de grote historische boom blijven staan. Hij krijgt er zelfs een functie bij, want zorgt tijdens warme dagen voor een natuurlijke zonwering van de koepel van het inkompaviljoen. De architecten citeren tenslotte hun modernistische voorganger: “Al de lokalen ’t zij groot of klein, zijn zonbelicht en staan met de buitenlucht in verbinding.”

De architecten ontwerpen een houten skeletstructuur, gemarkeerd door twee geperforeerde wanden. Het gebouw krijgt een grote luifel die dient als ontmoetingsplek, als droge, gecontroleerde fietsstalling, als taxistelplaats en andersvalidenparking.

De vrij lage plafondhoogte onder de luifel wordt boven het onthaal doorbroken door een glazen kroon, die tot halverwege de eerste verdieping reikt en letterlijk als een lichtbaken boven de luifel uitsteekt. Ook binnen werkt die kroon als een lichtbaken. Door de transparantie van de glazen constructie blijft het oorspronkelijke volume van de architectuur van Van Steenbergen zichtbaar.

Deurne nodigde Edward Van Steenbergen junior in de conceptfase uit, die enthousiast reageerde op het ontwerp van zijn jongere collega’s. Maar zoals vader Van Steenbergen de inhuldiging van het gemeentehuis niet meer meemaakte, zou het ook zoon Van Steenbergen niet gegund zijn om het nieuwe onthaalpaviljoen en de vernieuwde lokettenzaal afgewerkt te zien. Hij stierf op 5 januari 2003. Op 16 mei van datzelfde jaar huldigden het schepencollege van Antwerpen en het districtscollege van Deurne het nieuwe complex in.