"De dankbaarheid en waardering van de deelnemers, daar doe ik het voor!"
Sporting A kan rekenen op een groot aantal vrijwilligers om mee te helpen bij het organiseren van sportactiviteiten. Zonder die diverse en enthousiaste groep Antwerpenaren zou dat een pak moeilijker worden. Dat er velen onder hen ook een boeiend verhaal hebben, bewijst Ronald Pannier (69) al bijna 10 jaar bij de Fietsschool.
Een goed werkend blok
“Op 60-jarige leeftijd ging ik na een beroepsloopbaan van 47 jaar op pensioen. Omdat ik het sociale contact met mijn collega’s miste, viel ik al snel in een zwart gat. Daarom ging ik dan maar op zoek naar vrijwilligerswerk. Zo kwam ik bijna tien jaar geleden bij de Fietsschool terecht. Dat was op mijn lijf geschreven, want ik fiets zelf ook heel graag. En ik moet zeggen: daar ben ik echt wel in een warm bad van collegialiteit terechtgekomen.
Ondertussen doe ik het dus al bijna tien jaar met veel plezier en dit om twee redenen: enerzijds is er de vriendschap tussen mij en de vaste fietsinstructeurs. We maken echt plezier tijdens de fietslessen en ik kan altijd bij hen terecht voor hulp. Aan de andere kant is er natuurlijk de dankbaarheid van de deelnemers en de waardering die ik van hen krijg. Tijdens de lessen hebben we allemaal een doel voor ogen. We vormen echt een goed werkend blok. Als de deelnemers na de lessen hun fietsdiploma halen, zijn ze echt trots. Dat geeft mij elke keer weer enorm veel positieve energie. Ook de mix van culturen bij de Fietsschool vind ik uitermate boeiend.
Zo heb ik intussen al heel wat Antwerpenaren mee leren fietsen. Ik heb geen idee hoeveel precies, maar het moeten er al echt veel zijn! Zolang mijn gezondheid het toelaat, wil ik dat blijven doen. Momenteel heb ik hierover geen klagen. Dus hopelijk kan ik nog heel lang vrijwilliger blijven.
Lopen is een beetje verslavend
Naast mijn werk bij de Fietsschool, ben ik ook een fervent marathonloper. De loopmicrobe kreeg me te pakken toen ik 32 jaar was. Ik was toen net mijn werk kwijtgeraakt. Om er mentaal niet onderdoor te gaan, liep ik samen met een vriend een eerste marathon. Daarna had ik de smaak van het lopen te pakken en ben ik niet meer gestopt. Gaan lopen is een beetje verslavend. Voor mij heeft het alleen maar voordelen: ik heb een uitstekende fysiek en ik ken geen stress.
Ondertussen ben ik bijna 70 jaar en staat mijn teller op 180 marathons. En ik ga er zeker nog lopen. Al kijk ik zoals vele andere marathonlopers doen al lang niet meer naar mijn gelopen tijd. Mijn focus ligt vooral op genieten van het lopen en geen blessures oplopen. Op die manier hoop ik nog een aantal jaren mee te kunnen doen. Desnoods ga ik binnenkort voor iets minder lange afstanden.
Ik nam al een aantal keer deel aan de Antwerp Marathon. Maar de speciaalste marathon waar ik aan deelnam, was de Flanders Fields Marathon in Ieper in 2014. Het was toen de herdenking van 100 jaar WO I. Elke loper liep met de naam van een gesneuvelde op zijn loopshirt. Toen we onder de Menenpoort met klaroengeschal het centrum van Ieper terug binnenliepen, was dat een heel emotioneel moment. Dat vergeet ik nooit meer”.
