Op het einde van de oorlog ontwikkelde de Duitse luchtmacht de Luftwaffe’ de  V1-bom. Het was eigenlijk een onbemand vliegtuig aangedreven door een motor. Het besturingssysteem bestond uit een eenvoudig magnetisch kompas. In de tank werd genoeg brandstof gestockeerd om een vooraf uitgerekende afstand af te leggen. Als die brandstof op was, dan zou de bom zich boven het doel bevinden en naar beneden vallen.

De V1 werd met een krachtige lading gelanceerd vanop een soort skibaan. Deze lanceerplatforms waren moeilijk op te sporen en makkelijk te herstellen als ze door een bombardement werden beschadigd. De meeste V1’s werden gelanceerd vanuit Duitsland en later ook vanuit Nederland.

De V2 werd ontwikkeld door Wernher von Braun. Het was geen vliegtuig, maar een echte raket die werd gelanceerd vanop een speciaal ontworpen aanhangwagen. Eenmaal afgevuurd maakte de raket een grote boogvlucht en viel dan verticaal naar beneden op doel.

Een V1 kon nog worden onderschept door hem neer te schieten of met een vliegtuig uit balans te brengen en zo te laten neerstorten. Tegen de V2-raket viel echter niets te beginnen. En nog een belangrijk verschil: een V1-bom kon je horen aanvliegen door het karakteristieke motorgeluid, de V2 was volkomen stil en dus een echte sluipmoordenaar.